NC ผมมีเสี่ยเลี้ยง (พบเสี่ยครั้งที่ 18)
รถซูเปอร์คาร์คันหรูสีดำสนิทเคลื่อนตัวมาหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลจอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหล่าพ่อบ้านและสาวใช้นับสิบชีวิตต่างพากันวิ่งกุลีกุจอมาเปิดประตูรถให้ลูกชายเจ้าของบ้านและยุนกิ
ยุนกิยอมรับว่ารู้สึกเขินนิดหน่อยเพราะทั้งชีวิตเขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้
เมื่อก้าวลงมาจากรถเต็มความสูงแล้วร่างบางจึงยิ้มเป็นเชิงขอบคุณให้หญิงรับใช้คนที่มาเปิดประตูให้เขาไปหนึ่งทีก่อนที่จะมีเสียงของคนๆหนึ่งขัดจังหวะขึ้นมา
“ตามเสี่ยมา”
จองกุกไม่ได้เข้ามาโอบหรือว่าประคองร่างเล็กในระหว่างที่เดินเข้ามา
ภายในตัวบ้านเหมือนกับละครหลังข่าวที่พระเอกมักจะปฏิบัติต่อนางเอกอันเป็นที่รัก เขาเพียงแค่เดินนำหน้าในฐานะเจ้าของบ้านเข้ามาภายในห้องนอนของตัวเองก็เท่านั้น
ถ้ายังพอฉลาดกันสักนิดก็คงจะรู้นะว่ายุนกิน่ะเป็นแขกวีไอพี
แขกธรรมดาที่ไหนเขาพามารับรองกันในห้องนอนล่ะจริงมั้ย
“ปลดกระดุมคอเสื้อให้เสี่ยหน่อยสิ”
ยุนกิไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาแค่พยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวร่างสูง กลิ่นน้ำหอมแบบฉบับผู้ชายทำงานลอยมาเตะจมูกพอให้ได้ผ่อนคลาย มือบางค่อยๆเลื่อนขึ้นไปปลดกระดุมช้าๆก่อนจะต้องร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อมือใหญ่ของใครอีกคนตะปบเข้าที่บั้นเอวแล้วกระชากให้เข้าไปแนบชิดกับอกแกร่ง
“อ๊ะ! เสี่ยทำอะไรเนี่ย”
“ก็บอกไปแล้วว่าอยากกอด”
“…..”
“แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะจบแค่กอด”
“..!..”
จมูกโด่งเลื่อนลงต่ำคลอเคลียอยู่ข้างแก้มขาว ความเขินอายของร่างบางไม่ได้ทำให้จองกุกรู้สึกรำคาญแต่อย่างใด เขาพยายามอยู่นานกับการวิ่งไล่จับริมฝีปากบางด้วยริมฝีปากของตัวเองจนในที่สุดเขาก็ได้ลิ้มรสชาติความหอมหวานจากอีกฝ่าย แลบลิ้นเลียริมฝีปากล่างอีกคนให้พอรู้สึกจั๊กจี้เล่นก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดรัดรึงกับลิ้นเล็กที่ดูจะตอบสนองเขาเป็นอย่างดี
จองกุกไม่ได้เสียใจที่จูบเขาไม่ใช่จูบแรกของยุนกิ
แต่ก็ยังแอบหวังเล็กน้อยว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ได้รุกรานคนตรงหน้า
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ทั้งสองต่างเผลอไผลไปกับรสจูบของกันและกัน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หลังของยุนกินาบไปกับผืนเตียงโดยมีจองกุกคร่อมอยู่นั่นแหละ
“เสี่ย…”
“หืม”
“…..”
“เต็มใจรึเปล่า”
“…..”
“ถ้าไม่เต็มใจเสี่ยจะได้ไม่ทำ เสี่ยรอได้”
“…..”
“ยุนกิพร้อมจะเป็นของจองกุกรึยังครับ”
ยุนกิเงยหน้าสบตากับจองกุกด้วยความตกใจเล็กน้อยเมื่อสรรพนามที่ร่างสูงใช้แทนตัวเองถูกเปลี่ยนเป็นชื่อจริงของอีกฝ่ายแทน แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นยุนกิเพียงฝ่ายเดียวที่กระวนกระวายเพราะจองกุกทำเพียงแค่มองมาที่เขานิ่งเพื่อรอฟังคำตอบเท่านั้น
และเป็นอีกครั้งที่ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
ยุนกิทำเพียงแค่ยืดตัวขึ้นไปจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากหนาพร้อมกับมือที่ยื่นไปปลดหัวเข็มขัดของร่างสูงเป็นสัญญาณเชิงบ่งบอกว่าคืนนี้เขายอมตกเป็นของอีกฝ่ายแล้ว
ร่างสองร่างที่ไร้อาภรณ์ใดๆปกปิดกำลังนัวเนียกันอย่างสุขสม ร่างกายขาวเนียนดั่งปุยนุ่นบัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบจางๆทั่วแผ่นอกบางและต้นขาด้านในซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกันกับร่างสูงที่ด้านหลังนั้นเต็มไปด้วยรอยเล็บจากพิษสงของคนตัวเล็ก
ซึ่งสิ่งเหล่านั้นมันเป็นเพียงแค่ออเดิร์ฟสำหรับค่ำคืนนี้
จองกุกค่อยๆบรรจงวางตัวลงตรงบริเวณหว่างขาของร่างบางก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปทีละนิ้วเพื่อเป็นการเบิกทาง
“อื้ออ อ๊ะ เสี่ย ม มันเจ็บ ฮื่อ”
“ครั้งแรกเหรอ”
“อะ อื้ออ ครั้งแรก ท ที่อยู่ ล่าง”
จองกุกยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อสิ่งเล็กๆที่เขาคาดหวังนั้นกลับกลายเป็นจริง โน้มตัวลงไปจุมพิตร่างบางเป็นการให้รางวัลและเบี่ยงเบนความสนใจของอีกฝ่ายไม่ให้มาสนใจกับช่วงล่างมากนัก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจองกุกจึงนำแกนกายของตนกระเสือกกระสนเข้าไปในช่องทางหวานนุ่มของยุนกิ เสียงหวีดร้องอันแสนเจ็บปวดและแรงตอดรัดจากช่องทางสีหวานของร่างบางนั้นทำเอาจองกุกแทบขาดใจ
“อื้ออ โอ๊ย มะ มันเจ็บ เสี่ย ผะ ผมเจ็บ”
“ทนนิดเดียวนะคนดี”
ภาพที่น้ำตาเม็ดเล็กกำลังไหลลงอาบแก้มช่างดูเป็นภาพที่น่าสงสาร จองกุกใช้นิ้วปาดคราบน้ำตาออกให้ร่างบางก่อนที่จะเริ่มขยับช่วงล่างไปพร้อมๆกัน
“อ๊ะ อ อื้ออ เสี่ย บะ เบาๆ คะ ค ครับ”
“อืม ฟิตดีจัง”
“เสี่ย อื้ออ ตรง น นั้น”
“ตรงนี้เหรอ” จองกุกถามซ้ำพร้อมกับกระแทกกระทั้นแกนกายไปยังจุดไวสัมผัสของร่างบาง
“อื้ออ ฮะ ตรงนั้น อ เอา อะ อีก”
“ได้สิ”
บทรักอันเร่าร้อนดำเนินไปด้วยไฟแห่งราคะของทั้งสองฝ่ายจนเมื่อถึงจุดสูงสุดทั้งสองก็ได้ปลดปล่อยหยาดน้ำคาวออกมาพร้อมๆกัน
“อื้ออ”
“อืม”
เมื่อเสร็จภารกิจจองกุกจึงถอดถอนแกนกายของตัวเองออกมาจากช่องทางที่ตอนนี้บวมแดงจนน่าสงสารและน้ำคาวบางส่วนก็ได้ไหลย้อนออกมา คว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่มร่างกายตัวเองและอีกฝ่ายก่อนจะลงไปนอนกอดร่างบางจนจมอก
“ได้ผมแล้วจะไม่ทิ้งกันทีหลังใช่มั้ย”
“บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ”
“รักเสี่ยนะครับ”
“รักเหมือนกัน”
TALK : ไม่ได้แต่งนานเหมือนกันนะเนี่ย55555 สไตล์การบรรยายของไรท์ก็จะประมาณนี้เนาะบรรยายให้เห็นภาพกับความรู้สึกมากกว่าบรรยายการกระทำโดยตรง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น