Betting nc cut Chapter 20

!!! อ่านหน่อยนะคะเพื่อที่จะได้มีมุมมองที่ตรงกัน ^^

NC ตอนนี้จะเป็นแนวที่แตกต่างจากตอนก่อนนะคะเพราะไรท์อยากลองแต่งแนวนี้ดูบ้าง

แนวนี้ก็ไม่มีอะไรมากแค่ไรท์จะเน้นการบรรยายให้เห็นภาพมากกว่าบรรยายการกระทำตรงๆซึ่งสำหรับบางคนอาจจะรู้สึกว่ามันซอร์ฟลงไปเยอะแต่ก็ขอให้ลองอ่านกันซักนิดเพื่อเปิดมุมมองแนวใหม่ๆบ้างเนาะเพราะไรท์อยากให้รีดทุกคนลองอ่านแนวนี้ดูค่ะ

ชอบไม่ชอบยังไงกลับไปเม้นที่เรื่องหลักกันได้น้าา

ขอบคุณค่ะ <3

________________________________________________

-NC-

กล่าวประโยคเจ็บแสบจบร่างสูงก็ทาบทับยุนกิด้วยขนาดกายที่ใหญ่กว่ามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบผืนผ้าสีขาวสะอาดตาออกมามัดข้อมือขาวกับหัวเตียงเพื่อตัดปัญหาแต่ก็ไม่วายเจอปัญหาที่ใหญ่กว่านั่นก็คือขาเล็กที่พยายามถีบตัวเขาให้ออกห่างจองกุกใช้เข่าตัวเองกดไปที่ต้นขาอีกคนเพื่อให้หยุดการกระทำอันน่ารำคาญ

"จะดิ้นอะไรนักหนาทำเหมือนกับไม่เคย"

"หุบปาก!! ปล่อยกูนะเว้ย! ถ้ามึงแตะกูแม้แต่ปลายนิ้วนะกูไม่เอามึงไว้แน่!!!"

"ปากดีไปเถอะ"

"กูบอกให้ปล่อยกู งะ... อุ๊บ"

จองกุกบดขยี้ริมฝีปากตนเองกับคนใต้ร่างอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่กำลังปะทุพยายามสอดลิ้นเข้าไปด้านในแต่ก็ต้องโดนขัดใจเพราะอีกฝ่ายปิดปากแน่นร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อไม่สามารถทำดั่งใจได้มือหนาถูกส่งไปบีบคางสวยเพื่อให้ยุนกิยอมอ้าปากออกซึ่งก็ต้องบังคับขู่เข็ญกันอยู่พักใหญ่ลิ้นหนาจึงจะสามารถเข้าไปเยี่ยมชมคลังน้ำหวานภายในโพลงปากอีกคนได้สำเร็จไล่ต้อนชิวหาเล็กเหมือนเด็กวิ่งไล่จับกันจนร่างบางแทบขาดใจก่อนจะผละออกให้อีกฝ่ายได้กอบโกยเอาอากาศเข้าสู่ปอดมองดูอกบางกระเพื่อมอย่างหนักก็ยกยิ้มพอใจจากนั้นจึงไล่สายตาไปยังปลายคางมนแต่ก็ต้องชะงักเล็กน้อยเมื่อมันขึ้นรอยนิ้วมือสีแดงปื้นใหญ่

รุนแรงไปรึเปล่านะ...

เมื่อความรู้สึกผิดเริ่มเข้ากอบกุมหัวใจร่างสูงจึงค่อยๆโน้มตัวลงไปบรรจงมอบจุมพิตบางเบาตามสันกรามสวยมาจนถึงปลายคางมนจากนั้นจึงค่อยๆไล่ลงไปตามลำคอระหงดูดเม้มอย่างรุนแรงเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเรียกเสียงครางเล็กๆได้เป็นอย่างดี

"อื้มม~ อ๊ะ!"

แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ครางสุดเสียงก็ถูกปิดปากเสียก่อนตามมาด้วยคำพูดที่ทำให้คนฟังแทบอยากจะกลายร่างเป็นปีศาจขึ้นมาแทน

"จุ๊ๆๆกลัวคนมาเห็นไม่ใช่เหรอครับ"

จองกุกยกยิ้มร้ายให้คนใต้ร่างที่ส่งสายตาอาฆาตมาให้เขาก่อนจะผละไปจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองร่างสูงค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำที่ตนนั้นสวมใส่ช้าๆด้วยมือข้างเดียวเพราะมืออีกข้างยังคงใช้เป็นปราการปิดปากบางอยู่ เมื่อกระดุมทุกเม็ดบนผืนผ้าถูกปลดออกมือหนาก็ขว้างมันลงพื้นอย่างไม่ใยดีแล้วหันมาสนใจกับอาหารอันโอชะตรงหน้าต่อร่างสูงค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปก่อนจะใช้ปากกัดชายเสื้ออีกคนให้เลิกขึ้นโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปยังใบหน้าอีกฝ่ายที่เริ่มแดงก่ำกดริมฝีปากลงไปเพียงแผ่วเบาก็ทำให้ยุนกิถึงกับสะดุ้งแลบลิ้นชิมความหวานจากผิวเนื้อหน้าท้องก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปจนเกิดเป็นรอยเล็กๆสีกุหลาบเต็มไปหมดจองกุกใช้เวลาอยู่นานกับการลิ้มรสประหนึ่งได้กินลูกอมแสนอร่อยเมื่อชิมจนพอใจก็หันมาสนใจกับเม็ดทับทิมที่ประดับอยู่บนกายขาวก้มครอบครองมันด้วยริมฝีปากดูดเลียไปมาสร้างความกระสันให้ร่างบางได้เป็นอย่างดีมือที่เคยว่างบัดนี้ได้ไปวนเวียนอยู่ที่ขอบกางเกงตัวเล็กก่อนจะดึงรั้งมันออกไปพร้อมกับชั้นในในครั้งเดียว

"อื้อ!! อ่าอำอ่ะ!!" (อย่าทำนะ) 

ยุนกิส่ายหัวเป็นพัลวันเขาไม่อยากมอบร่างกายให้กับคนที่ไม่ได้รักเขาถึงแม้ว่าเขาจะรักคนๆนั้นก็ตาม...

ร่างสูงไม่ฟังเสียงทัดทานอะไรจากร่างบางทั้งสิ้นนิ้วยาวถูกส่งเข้าไปทีเดียวสามนิ้วทำให้ยุนกิถึงกับจุกจนพูดอะไรไม่ออกน้ำใสที่เหือดแห้งไปนานเริ่มมาคลอกันที่ขอบตาอีกครั้งร่างบางได้แต่หลับตารับการกระทำที่แสนเอาแต่ใจและป่าเถื่อนของคนตรงหน้าอย่างจำยอม

"แน่นเหมือนเดิมเลยนะ"

ร่างสูงหยุดขยับนิ้วเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันมามองอีกคนที่นิ่งเงียบไปได้พักใหญ่แล้วแต่พอได้เห็นใบหน้าหวานที่ปกติมักจะแสดงแต่ความเฉยชาออกมามีน้ำตาเอ่อคลอหัวใจของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมาทันทีจองกุกก้มลงไปจูบซับน้ำตาให้ร่างบางอย่างอ่อนโยนผิดกับการกระทำก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง

"ผมขอโทษ" 

"อึก... ช่างมัน" ยุนกิพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

"คืนนี้ผมขอได้มั้ย?"

"จะต้องให้ฉันอนุญาตอะไรอีกเหรอในเมื่อนายทำมาถึงขนาดนี้แล้ว"

"ถ้าคุณไม่อยากให้ทำผมก็จะหยุดมันไว้แค่นี้ถึงแม้ว่าผมจะต้องการคุณแค่ไหนก็ตาม"

"....."

"ราตรีสวัสดิ์ครับ" ร่างสูงพูดก่อนจะเอื้อมมือไปแกะปมผ้าเช็ดหน้าที่ใช้มัดข้อมือยุนกิออกก่อนจะค่อยๆขยับกายออกช้าๆแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือที่เป็นอิสระนั้นคว้าแขนเขาไว้

"เดี๋ยว..."

"....."

"...ฉันอนุญาต" ยุนกิกัดปากแน่นเมื่อรู้ว่าเขาเป็นฝ่ายแพ้ ใช่... เขาแพ้ให้กับชายร่างสูงตรงหน้าที่ชื่อจอนจองกุกอย่างราบคาบ

เมื่อสิ้นเสียงหวานจองกุกจึงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะทำการปลดกางเกงตัวเองออกเพราะสิ่งที่อยู่ภายในนั้นเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว

"ถ้าไม่อยากครางให้ใครมาเห็นก็กัดผมได้นะ"

"จะกัดให้เนื้อหลุดเลยคอยดู!"

"หึ" ร่างสูงยิ้มขำให้กับคำพูดอวดดีก่อนจะนำตัวเองเข้าไปในร่างกายอีกคนปล่อยไว้ซักพักให้อีกฝ่ายได้ปรับสภาพเพราะข้างในของร่างบางนั้นตอดรัดเกินไปจนตัวเขาเองก็แทบระเบิดเมื่ออีกฝ่ายผ่อนคลายลงก็เริ่มบรรเลงบทเพลงรักช้าๆแต่หนักหน่วงในเวลาเดียวกัน จองกุกต้องขบกรามทุกครั้งที่ยุนกิเผลอเกร็งแล้วทำให้กายบางนั้นรัดตัวตนเขาแน่นยิ่งขึ้นบวกกับฟันขาวที่ฝังเขี้ยวลงมาบนลาดไหล่แกร่งเพื่อระบายอารมณ์แทนเสียงครางกระเส่า

"อื้อ อะ จองกุก ระ เร็วได้แค่ น่ะ นี้เหรอ"

"เร็วได้อีก... ถ้าคุณร้องขอ"

"ร้องขอยังไง"

"ก็แค่ประโยคง่ายๆ พูดว่า... จองกุกทำรุนแรงกับฉันหน่อยสิ แค่นี้เอง"

"งั้นฉันไม่ขอให้นายทำ!"

"แต่คุณต้องขอ"

"....."

"ผมรู้ว่าคุณทนไม่ไหวหรอกจริงมั้ยที่รัก"

"....."

"ว่าไงครับ"

"...จองกุกช่วยทำรุนแรงกับฉันหน่อยสิ"

เมื่อสิ้นเสียงยุนกิร่างสูงก็ถาโถมตัวตนเข้าใส่อีกคนไม่ยั้งด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นสูงจนเกินขีดจำกัดซึ้งยุนกิเองก็เต็มใจรับสิ่งนั้นเข้ามาเช่นกันใช้เวลาอยู่พักใหญ่ในการรวมกันเป็นหนึ่งเดียวก่อนที่จองกุกจะปลดปล่อยออกมาเต็มช่องทางรักสีหวานพร้อมกับที่ร่างบางปลดปล่อยออกมาเช่นกันจองกุกถอดถอนตัวตนออกมาก่อนจะซบหัวตัวเองลงกับไหล่บางแล้วหอบหนักแข่งกับอีกคน

ฟู่ววว~ NC แนวนี้ยากเหมือนกันแหะคิดอยู่นานว่าจะทำให้มันน่าสนใจได้ยังไงถ้าแค่บรรยายให้เห็นภาพไม่เน้นการกระทำ 5555555 ชอบกันมั้ยเอ่ย? กลับไปให้กำลังใจไรท์กันด้วยน้าา~

Fic Betting [BTS] (KookGa,MonJin,HopeMin,MarkV)

#มาเฟียหัวมิ้นต์